درد من

اغلب در بدترین زمان های ممکن، مهم ترین تصمیمات زندگی ام را گرفته ام.. از گردنهٔ پر پیچ و خم امتحانات پایان ترم که به سلامت عبور کنم و از این مقطع فارغ التحصیل شوم حتماً به قولم جامهٔ عمل خواهم پوشاند.. آدمی زنده است به امید و آرزو

درد من...

من هم از آخرین بارها بیزارم... از آخرین نگاه... آخرین حرف... آخرین دیدار... آخرین لحظه.اصلاً قانون زندگی همین است، آخر قصه ی آدم ها را به اولش وصل می کند. آخر قصه ی دوستی ما هم وصل شد به کلی دوست از دست رفته، کلی وبلاگ متروک و یک جهان خاطره ی شیرین...خیالی نیست.. خودمان همینطور بی هوا رفتیم، دورهایمان را زدیم و برگشتیم. ما را چه به این گوشی های اندرویدی بی همه چیز؟ ما را چه به این دروغ های اسلایسی اینستاگرامی..ما باید تمام عمر می ماندیم در همان روزهایی که لحظه شماری می کردیم برای ساعتی در خانه تنها ماندن و تند تند چت کردن...برای شنیدن صدای قیژ قیژ دایال آپ و آهنگ گوش خراش کیبوردباید می ماندیم در همان عهدی که حتی چهره هایمان برای هم مجهول بود اما حاضر بودیم جانمان را برای یکدیگر بدهیم..کسی نیست که به حساب این دلتنگی برسد و من باز هم رسیدم به جمله ی معروف همیشگی: آدمی تنهاست با دردی که دارد.. درد من...

شبتون به زیباییِ تجزیه ی آمونیوم دی کرومات :) درد من...

اینجا شرح «دوران تغییرات» منه و من یه انسان امیدوارم... درد من...

خوشبختانه در میان آب های طغیانی این زندگی، چند جزیره ی کوچک هست که بتوان به آن پناه برد. کتاب های خوب، وبلاگ های دلچسب، موسیقی های گوش نواز...

درد من...